Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich od początku trwania „Konkursów o Nagrody SDP” czyli od roku 1992 do bieżącego przechowuje prace konkursowe.
Zbiór obejmuje głównie prace prasowe, audycje telewizyjne, programy telewizyjne – po dwa egzemplarze.
Gromadzenie pierwotnie nie było wymogiem ani statutowym ani regulaminowym. Zbiory prac konkursowych zachowały się dzięki trosce i zmysłowi historycznemu władz naszego Stowarzyszenia i poświęceniu sekretariatu, gdzie pudła z pracami zostały przechowane do 2002 roku w ciasnych dwóch pokoikach, którymi dysponowało SDP. Oczywiście nie było warunków ani na należyte zabezpieczenie ani zakazu wypożyczania, stąd pewne braki, zwłaszcza z pierwszych lat.
Gdy powstała Pracownia Wolnego Słowa przejrzałam, zewidencjonowałam i uporządkowałam istniejący zasób. Jest wydzielony zbiór prasowy, radiowy i telewizyjny. Listy konkursowe są rodzajem katalogu. Dla wygody poszukujących konkretnych prac wprowadziłam indeksy kategorii, laureatów, w fazie powstawania jest indeks wszystkich dziennikarzy/autorów, który wzięli udział w naszych konkursach
Zbiór „Konkursy o Nagrody SDP” są niebywałą kolekcją wybitnych tekstów dziennikarskich od 1992 roku do teraz. Pokazują one jak błyskawicznie i głęboko zmienia się świat oraz sposób jego opisania.
To rarytas dla dziennikarzy, historyków, medioznawców, dla miłośników słowa, dźwięku, obrazu.
(EB)
dziennikarz, podróżnik, autor książek reporterskich i eseistycznych, dyplomata, ambasador RP w Stanach Zjednoczonych
W 1946. debiutował jako dziennikarz w „Młodej Rzeczpospolitej”. Od 1948 do 1954 r. w redakcji pisma „Nowa Wieś”, studiował w tym czasie na Wydziale Filologii Angielskiej i Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
Pracował w redakcjach: tygodnika „Świat” (1955-1967), w dziale zagranicznym „Życia Warszawy”(1968-1974), w „Dookoła świata” (1971-1972), w „Literaturze” (1973-1981)
W latach 1980-1981 działał w Komitecie Porozumiewawczym Środowisk Twórczych i Naukowych oraz w Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”.
W sierpniu 1980 r. był w Stoczni Gdańskiej. W 1981 r. został zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”. Był rzecznikiem prasowym Komitetu Organizacyjnego Kongresu Kultury Polskiej w grudniu 1981 r.
Współredagował opozycyjne pismo drugoobiegowe „21”. Pod koniec lat 80. uczestniczył w pracach Komitetu Kultury Niezależnej. Był członkiem komisji reform politycznych Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W 1989 r. brał udział w obradach „Okrągłego Stołu” po stronie opozycji demokratycznej (podzespół do spraw środków masowego przekazu).
Ambasador Rzeczpospolitej Polski w Stanach Zjednoczonych (1990 – listopad 1993)
Współpracował, jako komentator, z dziennikiem „Rzeczpospolita” w latach 1993-1998.
Był laureatem:
Nagroda im. Juliana Bruna (1955)
Nagrody Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych SDP (za książki: „Archanioły i szakale” 1966 i „Złoto piasków” 1977)
Nagroda Alana Ayckbourna i Michaela Frayna (1987)
Nagroda Dziennikarzy Niezależnych (1987)
Nagroda Kulturalna Solidarności (1987, za książkę Złom żelazny, śmiech pokoleń)
Nagroda im. Bolesława Prusa (za publikacje w „Przeglądzie Powszechnym”)
Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1989).
Kategoria im. Kazimierza Dziewanowskiego utworzona w 1999 roku.
Znakomity dziennikarz i twórca, był humanistą, miłośnikiem dobrej literatury i sztuk pięknych, kochał muzykę, interesował się architekturą, rozwojem cywilizacyjnym świata i pozostał do końca życia wierny swoim zamiłowaniom.
Cenił piękno i precyzję w tekstach, indywidualny styl. Dbał przede wszystkim – o poprawność języka prasowego, o kulturę w ocenach i wymianie poglądów.
Cenił badania i odkrycia naukowe. Był popularyzatorem nauki. Autor książek publicystycznych oraz popularyzujących archeologię. Entuzjasta badań naukowych w dziedzinach humanistycznych, sympatyk sztuk pięknych.
Członek SDP od 1973 roku, działał w podziemnym SDP-ie.
Był w 1989-1990 prezesem Oddziału Warszawskiego, w 1990-1996 wiceprezesem Zarządu Głównego, członkiem Rady Etyki Mediów.
Ukończył archeologię śródziemnomorską na Uniwersytecie Warszawskim.
Pracę dziennikarską rozpoczął jeszcze w czasie studiów, w redakcji „Wiedzy i Życia”, następnie pracował w „Tygodniku Demokratycznym” i „Kurierze Polskim”. Po wprowadzeniu stanu wojennego był negatywnie zweryfikowany i wydalony z pracy. Po kilku miesiącach został zatrudniony w „Poradniku Sprzedawcy Żywności”.
Od 1983 roku pracował w spółdzielni Agencja Omnipress, założonej przez dziennikarzy, których usunięto z pracy w wyniku weryfikacji lat 1981-1982. Publikował w prasie opozycyjnej.
W 1984 roku Łukasiewicz założył kwartalnik „Wolne pismo MOST”, a później „Wydawnictwo MOST”, które publikowało w drugim obiegu książki oraz „Warszawskie Zeszyty Historyczne” i „Kulturę Niezależną”.
Od roku 1989 był w nowym kierownictwie dziennika „Rzeczpospolita”. Fikus został redaktorem naczelnym, a Łukasiewicz jego pierwszym zastępcą. W latach 2000-2004 był naczelnym „Rzeczpospolitej”. Stworzył i do śmierci kierował jej sobotnio-niedzielnym dodatkiem „Plus-Minus”.
W 2004 roku został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w długoletniej pracy dziennikarskiej i publicystycznej.
Jako redaktor prowadzący opiniotwórcze pismo, pozostał wzorem opiekuna twórców i ich dokonań
Pierwszy Laur SDP-u w 2003 roku otrzymał właśnie On. Zasługi jego dla naszego Stowarzyszenia są nie do przecenienia.
Kategoria im. Macieja Łukasiewicza istnieje od 2005 r.
historyk, dr hab. nauk humanistycznych, znawca Polski średniowiecznej i badacz jej dziejów najnowszych.
Działał w opozycji demokratycznej w Krakowie, był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Instytucie Historii UJ, wykładowcą podziemnego Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego, pracownikiem naukowym w Instytucie Historii PAN, członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii PAN dwóch kadencji.
Był pracownikiem naukowym w Instytucie Historii PAN (od 1985 r.), członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii PAN kadencji 1999–2002 i 2003–2006.
W latach 1989–2000 był przewodniczącym Koła NSZZ „Solidarność” krakowskich placówek Instytutu Historii PAN.
W latach 2000–2005 był organizatorem i dyrektorem Oddziału IPN w Krakowie.
Autor ok. 140 publikacji naukowych z zakresu historii Polski średniowiecznej i wczesnonowożytnej oraz historii oporu antykomunistycznego w Polsce po 1944.
Redaktor naczelny „Zeszytów Historycznych WiN-u”, prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość”.
9 grudnia 2005 r. został wybrany przez Sejm RP na stanowisko Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej.
Laureat Nagrody im. Adama Heymowskiego (1996), II nagrody w Konkursie im. Klemensa Szaniawskiego (1998), Nagrody im. Joachima Lelewela (2000), Nagrody im. Jerzego Łojka (2001).
W 2009 r. odznaczony przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski
Zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie samolotu prezydenckiego w Smoleńsku, w drodze na uroczystości upamiętniające 70. rocznicę Zbrodni Katyńskiej.
Kategoria im. Janusza Kurtyki powstała w 2013 r.
inżynier chemik, naukowiec, polityk, porucznik WP.
Był wicepremierem, ministrem skarbu, przemysłu i handlu II Rzeczypospolitej. Ocalił i umocnił niezależność gospodarczą Polski.
Zaktywizował Staropolski Okręg Przemysłowy, rozpoczął budowę portu i miasta Gdyni, opracował koncepcję rozwoju handlu morskiego, z jego inicjatywy powstała Dalekomorska Flota Rybacka. Przyczynił się do powstania Stalowej Woli. Był autorem planu budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego. Wniósł wielki wkład w rozwój polskiego przemysłu chemicznego.
17 września 1939 roku wraz z rządem opuścił Polskę. Internowany w Rumunii do końca wojny.
Po wojnie wrócił do kraju i w latach 1945–1948 był Delegatem Rządu dla Spraw Wybrzeża, w 1948 został przeniesiony na przymusową emeryturę z administracyjnym zakazem pobytu na Wybrzeżu i w Warszawie. Szykanowany przez władze PRL. Zajął się pracą naukową z dziedziny chemii, ekonomii i historii.
Kategoria im. Eugeniusza Kwiatkowskiego powstała w 2004 r.
Założyciel Towarzystwa Dziennikarzy Polskich we Lwowie oraz fundacji, która prowadziła przytulisko dla starców lub niezdolnych do pracy dziennikarzy, literatów i artystów.
dwutygodnik humorystyczny „Śmigus” lwowski „Śmigus” (1894-1914)
(znany wydawca lwowski Aleksander Milski)
Kategoria im. Aleksandra Milskiego utworzona w 1914 r.
pisarz, publicysta
Stworzone przez niego postacie Siłaczki czy Doktora Judyma są symbolami bezinteresownej, pełnej poświecenia służbie społecznej.
W wieku 18 lat debiutuje na łamach prasy pierwszymi wierszami i dramatami.
Studia w Instytucie Weterynaryjnym w Warszawie przerwał po dwóch latach z powodu braku środków do życia. Po pierwszych sukcesach literackich pracował jako guwerner w dworach szlacheckich, m.in. w Nałęczowie.
Publikuje od 1889 roku na łamach „Tygodnika Powszechnego” - ilustrowane czasopismo literacko-artystyczne, wydawane w Warszawie w latach 1887-1891.
W 1892 wyjechał w podróż po Europie. Przez pięć lat był zastępcą bibliotekarza Polskiego Muzeum Narodowego w Rapperswilu. W latach 1897-1903 pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich. W 1905 w Nałęczowie jest jednym z inicjatorów założenia Uniwersytetu Ludowego.
Interesował się rozwojem spółdzielczości. Wydany w 1906 roku pierwszy dwutygodnik propagujący ideę spółdzielczości miał nazwę „Społem”, którą wymyślił Stefan Żeromski.
Zmuszony do opuszczenia zaboru rosyjskiego przeniósł się do Galicji. Podróżuje do Paryża, wreszcie osiada w Zakopanem. Od 1919 roku w Warszawie.
Inicjator projektu Akademii Literatury, współzałożyciel i prezes (1920) Związku Zawodowego Literatów Polskich, założyciel Straży Piśmiennictwa Polskiego i polskiego PEN-Klubu (1924). Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Mazurach.
Jego zasług dla ojczyzny jest wiele.
Kategoria im. Stefana Żeromskiego istnieje od 2003 r.
artysta fotografik
W VIII 1980 fotograf strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina;
Osobisty fotograf ks. Jerzego Popiełuszki, dokumentalista stanu wojennego i działalności opozycyjnej
Laureat nagród: Komitetu Kultury Niezależnej „S” (1984), Dziennikarzy Niezależnych SDP za całokształt twórczości (1987), jako pierwszy fotoreporter wyróżniony przez SDP nagrodą Laur SDP 2007 (2008), uhonorowany medalem stulecia Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2005), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), złotym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2011).
„Byłem upartym świadkiem tych wydarzeń”
W konkursie Nagrody SDP, w nowej kategorii za fotografię społecznie zaangażowaną patronem został Erazm Ciołek, fotoreporter, którego z Eugeniuszem Lokajskim łączy walka o wolną Polskę. Dzieło ich – fotografie dokumentujące bohaterstwo, patriotyzm, wolę zwycięstwa Polaków zrobione w innych czasach, tak samo były zakazane, przez ten san reżim w PRL-u. Funkcjonowały w podziemiu, w drugim obiegu polskiego życia. Oglądane na wystawach w kościołach, ilustrowały wydawnictwa podziemne, rozmawiano o nich, wpływały na stan ducha Polaków.
Erazm Ciołek otrzymał w 2007 roku Laur SDP. Trudno – zwłaszcza młodym – wyobrazić sobie polską historię od Sierpnia 1980 po 4 czerwca 1989 roku bez tej znakomitej dokumentacji, niezapomnianych kadrów, o sile symboli.
Ich autor powiedział: „Poświęciłem całe dziesięciolecie na fotografowanie skutecznego zrywu narodu do odzyskania suwerenności. Byłem upartym świadkiem tych wydarzeń”.
1965-1970 pracownik Polskiej Agencji Prasowej i Centralnej Agencji Fotograficznej, 1971-1976 tygodnika „Polityka”.
Od 1970 w Stowarzyszeniu Artystów i Kompozytorów Scen Polskich, od 1972 w SDP, od 1993 w Związku Polskich Artystów Fotografików.
13 XII 1981 (z Jerzym Brukwickim) wywiózł z siedziby ZR Mazowsze ocalałe po pacyfikacji dokumenty.
Od 1982 uczestnik prac Zespołu ds. Kultury przy podziemnej RKW „S”, następnie przekształconej w Komitet Kultury Niezależnej. Od 1982 współpracownik podziemnego pisma „Tygodnik Mazowsze”, w 1984 współzałożyciel i członek redakcji podziemnego pisma „PWA. Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, współpracownik pisma „KOS”.
W stanie wojennym dokumentował spotkania działaczy opozycji, manifestacje „Solidarności”, pielgrzymki Jana Pawła II do Polski, niezależne wystawy plastyczne. Wykonał pokazywaną w całej Polsce serię zdjęć podczas pogrzebu warszawskiego maturzysty, Grzegorza Przemyka, zamordowanego przez MO w maju 1983.
W 1989 podczas obrad Okrągłego Stołu fotoreporter z ramienia KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. Współwykonawca (z Jarosławem Goliszewskim) sesji zdjęciowej do plakatów wyborczych przed wyborami do parlamentu 4 VI (kandydaci z listy KO „S” przy boku Lecha Wałęsy). 1991-1992 fotoreporter dziennika „Nowy Świat”, 1991-1993 tygodnika „Spotkania”.
Autor albumów fotograficznych, m.in.: Stop kontrola (1981), Polska. Sierpień 1980 – sierpień 1989 (Editions Spotkania, 1990; IPN, 2010), Kuba Fidela Castro (Rytm, 2007). Autor wystaw w Polsce i zagranicą, m.in.: Fotografia w Klubie Krzywego Koła (Warszawa 1960), Narkomani (Warszawa, Gdańsk, Kraków 1981), Od Stoczni Gdańskiej do upadku Muru Berlińskiego (Instytut Polski, Düsseldorf 1995), Sierpień Solidarności (Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2010).
Nagroda im. Erazma Ciołka utworzona została w 2013 roku.
(ur. 14 grudnia 1908 w Warszawie, zm. 25 września 1944 w Warszawie) – polski lekkoatleta, olimpijczyk, fotograf amator, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego II RP, porucznik Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.
Uprawiał sporty lekkoatletyczne: rzut oszczepem (trenował od 15. roku życia), pięciobój i dziesięciobój, skok wzwyż. Ukończył studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1934 został asystentem – instruktorem lekkiej atletyki w CIWF, później nauczycielem wychowania fizycznego w swoim macierzystym Liceum im. Mikołaja Reja. W 1934 został Mistrzem Polski w rzucie oszczepem. W 1935 zdobył wicemistrzostwo świata w pięcioboju w Budapeszcie. Startował na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie zajął 7. miejsce w rzucie oszczepem. Jego rekord Polski z 1936 roku – 73,27 m – przetrwał 17 lat. Przed II wojną światową był czołowym oszczepnikiem na świecie.
Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej dowodził plutonem 35 Pułk Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 został aresztowany w okolicach Brześcia, zbiegł z niewoli sowieckiej i w październiku 1939 powrócił do Warszawy.
Początkowo ukrywał się i pracował jako robotnik w Paprotni. W Warszawie fotografował, wykonywał zdjęcia teatralne, a w 1942 otworzył zakład fotograficzny w mieszkaniu matki. Podczas okupacji niemieckiej wykładał w tajnym nauczaniu w CIWF, pracował jako nauczyciel gimnastyki w Prywatnej Szkole Powszechnej im. Mikołaja Reja. W styczniu 1944 został zaprzysiężony do Armii Krajowej w stopniu porucznika. Został dowódcą plutonu w 3 kompanii Praskiej, wchodzącej w skład I Batalionu Rejonu III Rembertów, VII Obwodu Armii Krajowej „Obroża”.
W powstaniu warszawskim służył w kompanii sztabowej „Koszta” (pod ps. „Brok”) jako oficer łącznikowy, 30 sierpnia 1944 został dowódcą plutonu.
Zajmował się dokumentacją fotograficzną przebiegu walk oraz zbrodni dokonywanych przez wojska niemieckie, jego zdjęcia spotkały się z powszechnym uznaniem i stanowią nieocenione świadectwo oporu walczącej stolicy. Wykonał ponad 1000 zdjęć dokumentujących powstanie warszawskie. Zginął 25 września pod gruzami zbombardowanej przez Niemców kamienicy przy ulicy Marszałkowskiej 129.
2 sierpnia 2009 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Eugeniusza Lokajskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.
botanik. Profesor Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie i Zakładu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk. Leśnik i agrotechnik, prof. nauk leśnych, autor licznych prac nauk. i pop.-nauk., działacz społeczny i kulturalny, prelegent i wykładowca, członek wielu instytucji nauk. i społecznych.
Propagator ochrony przyrody. Autor prac z dziedziny botaniki,ekologii, fitosocjologii i leśnictwa (zwłaszcza lasów karpackich).
W czasie II wojny światowej brał udział w ruchu oporu, członek AK. Schwytany przez gestapo w 1944 został zesłany do obozu koncentracyjnego we Flossenburgu, a stamtąd do Langenfeld w Saksonii. Do Polski wrócił w połowie 1945.
Odczyty, prelekcje i wykłady M., ilustrowane jego własnymi fotografiami i przezroczami cieszyły się ogromną popularnością. Udzielał też chętnie wywiadów, upowszechniających idee ochrony przyrody
W 1975 otrzymał nagrodę Europy im. J.W. Goethego za osiągnięcia nauk. w zakresie ochrony i kształtowania krajobrazu, został też członkiem Komisji Ekologicznej Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody.
Nagroda im. prof. Stefana Myczkowskiego utworzona została w 1999 roku.
Poeta, prozaik, eseista.
Redaktor m.in. gazety „Przegląd Sportowy” (10 lipca 1926 – 5 grudnia 1931).
W 1928 roku otrzymał złoty medal w konkursie literackim IX Olimpiady w Amsterdamie, za tom poetycki „Laur olimpijski” (Warszawa, 1927). W sposób mistrzowski nawiązując wersyfikacją i tematyką do antyku stworzył w nim portrety sportowców w akcji. Połączył realizm obserwacji z patosem.
„Laur olimpijski” to pokłon dla sportu i jego wartości moralnych, hymn na cześć, przekraczającego wyznaczone sobie granice, człowieczeństwa.
Studiował filozofię, literaturę i historię na uniwersytetach w Krakowie i Wiedniu, a po wojnie krótko we Lwowie.
W czasach szkolnych i studenckich brał udział w ruchu niepodległościowym, m.in. w Drużynach Sokolich, po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do Legionu Wschodniego, dowodzonego przez gen. Józefa Hallera, po jego rozwiązaniu został wcielony do armii austriackiej.
Od 1915 do 1918 roku przebywał w niewoli rosyjskiej w obozie jenieckim w Riazaniu. Po ucieczce stamtąd brał udział w konspiracyjnej działalności POW w Kijowie, skąd przedostał się do Warszawy (jesień 1918) i zaczął brać udział w stołecznym życiu literackim.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1921 był oficerem do spraw propagandy w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa (1920), redagował Bibliotekę Żołnierza Polskiego oraz czasopisma „Ukraińskie Słowo” i „Dziennik Kijowski”.
Po wojnie wrócił do Warszawy, gdzie mieszkał przez cały okres międzywojenny. Był stałym współpracownikiem miesięcznika „Skamander”, „Wiadomości Literackich” (od 1924), recenzentem literackim i teatralnym „Gazety Polskiej” (od 1930), redagował tygodnik „Kultura” (1931-1932), a także „Przegląd Sportowy” (1926-1931).
W 1928 roku otrzymał złoty medal w konkursie literackim IX Olimpiady, w 1935 roku Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury, w 1936 roku Państwową Nagrodę Literacką.
W 1938 roku został powołany na członka PAL.
Po wybuchu wojny został ewakuowany wraz z zespołem „Gazety Polskiej” do Lwowa, następnie przez Francję, Portugalię i Brazylię do Stanów Zjednoczonych (1941).
W 1943 był założycielem i członkiem komitetu redakcyjnego „Tygodnika Polskiego” w Nowym Jorku. Nieprzejednany wobec podporządkowania Polski ZSRR w konsekwencji postanowień konferencji jałtańskiej, po zakończeniu II wojny światowej pozostał na uchodźstwie.
W okresie wojennym Wierzyński pisze dużo (wydaje pięć tomów), stając się bardem walczącej Polski, towarzysząc żołnierzowi polskiemu w jego walce o prawo do ojczyzny i ocalenie wartości europejskiego humanizmu.
Był tam założycielem komitetu redakcyjnego „Tygodnika Polskiego”, współpracował z londyńskimi „Wiadomościami” Mieczysława Grydzewskiego (1945-1957). Publikował w wydawnictwach londyńskich i paryskim Instytucie Literackim (Biblioteka „Kultury”), współpracował z Radiem Wolna Europa.
W 1964 roku przeniósł się do Europy, osiadając początkowo w Rzymie, później w Londynie, gdzie zmarł. W 1978 roku jego prochy przeniesiono do kraju.
Nagroda im. Kazimierza Wierzyńskiego utworzona została w 2013 roku.
Patron Nagrody SDP w latach 2000-2003 za dziennikarskie publikacje internetowe.
ur. 8 lipca 1953, zm. 22 marca 1997
dziennikarz, popularyzator Internetu, wielką wagę przywiązywał zawsze do rzetelnej informacji.
1980-1981 oddelegowany z PAP-u do prowadzenia Serwisu Informacyjnego Mazowsza w Zarządzie Regionu „Mazowsze” NSZZ Solidarność; 1982 zwolniony z PAP; 1982-1983 „Solidarni zwyciężymy”; 1984-85 „Wola”;
Mówił o sobie: „Jestem z wykształcenia rusycysta, z zawodu — dziennikarz, a z zamiłowania — komputerowiec”.
Redaktor miesięcznika „Komputer” wraz z jego rosyjską wersją, współzałożyciel tygodników „ComputerWorld Polska” oraz „BOSS-Komputer”. Jeden z twórców komputerowej sieci Fidonet, założyciel i prezes stowarzyszenia Polska Społeczność Internetu, członek Rady Fundacji Pomocy Matematykom i Informatykom Niesprawnym Ruchowo.
Pomysłodawca Forum Teleinformatyki i Przewodniczący Rady Programowej kilku pierwszych edycji Forum. Współtwórca Programu Internet dla Szkół (IdS) i Internet dla Niepełnosprawnych (IdN), współtwórca polskiego portalu internetowego Polska OnLine.
Autor rozwinięcia angielskiego skrótu WWW – Wszechnica Wiedzy Wszelakiej.
Współtworzył Stowarzyszenie Rozwoju Systemów Otwartych, Polską Społeczność Internetu (PSI), Stowarzyszenie PRO, tygodnik Teleinfo.
Zginął tragicznie w wypadku samochodowym niedaleko Bodzanowa koło Płocka wraz z córką Anną.
Od roku 2002 w czasie trwania Forum Teleinformatyki przyznawana jest Nagroda im. Marka Cara za wybitne osiągnięcia w działalności na polu teleinformatyki w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem efektów społecznych nagradzanej działalności.
polityk prawicowy, (dwukrotnie premier II RP oraz minister skarbu), ekonomista i historyk, autor reformy walutowej w 1923 r., rektor SGGW.
Autor około 150 prac, z zakresu ekonomii, bankowości, nauk politycznych, agronomii społecznej, historii i socjologii wsi.
Ukończył Szkołę Nauk Politycznych w Paryżu z odznaczeniem, studiował historię i ekonomię na Sorbonie, agronomię w Hadze.
W latach 1905-1912 trzykrotnie wybierany jako poseł ziemi warszawskiej do rosyjskiej Dumy Państwowej z ramienia prawicy.
W chwili wybuchu I wojny światowej Grabski utworzył Centralny Komitet Obywatelski, który pomagał najbardziej dotkniętym przez wojnę, i sam stanął na jego czele.
Po wybuchu rewolucji bolszewickiej był więziony przez Niemców w twierdzy modlińskiej.
W 1918 roku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Grabski został powołany przez Józefa Piłsudskiego na prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego, który miał ustalić straty wojenne, politykę finansową wobec sąsiadów i roszczenia repatriacyjne.
W 1918 objął funkcję ministra rolnictwa w gabinecie J. Świerzyńskiego. W okresie 23 czerwiec - 24 lipiec 1920 był premierem. Drugi raz został premierem w grudniu 1923 roku.
Stworzył własną drogę reform, unikalną w skali Europy, przeprowadzając reformę walutową odrzucił zagraniczną pomoc finansową, korzystał jedynie z zasobów i środków wewnętrznych. Głównym celem reformy było zrównoważenie budżetu i wprowadzenie w miejsce marki polskiej nowej waluty – złotego polskiego. W 1924 r. utworzono Bank Polski, który zastąpił Polską Kasę Pożyczkową. Nastąpił wzrost płac i ceny na rynku ustabilizowały się.
Odznaczony Orderem Orła Białego 12 kwietnia 1924 r.
Grabski opracował ustawę o naprawie skarbu i reformie walutowej – likwidacji deficytu PKP, dwóch ministerstw i interwencji giełdowej. Zrównoważono budżet. Powstał prywatny Bank Polski i dokonano wymiany starej waluty marki polskiej na złotego w relacji 1,8 mln marek polskich na 1 złotego. Obciążyło to jednak kapitał prywatny, a w efekcie poprzez wzrost podatków nastąpił spadek koniunktury gospodarczej i zwiększenie bezrobocia. Było to przyczyną nawrotu inflacji i ustąpienia rządu Grabskiego. Władysław Grabski podał swój rząd do dymisji 13 listopada 1925.
Po dymisji zajął się pracą naukową w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
Upamiętnienia:
Portret Władysława Grabskiego jest na srebrnej monecie okolicznościowej o nominale 10 zł wyemitowanej 21 marca 2004 w serii „Dzieje złotego, 1 złoty 1924” oraz na srebrnej monecie o nominale 10 zł wyemitowanej 30 marca 2009 z okazji 180. rocznicy założenia pierwszego banku centralnego w Polsce.
W lipcu 2006 otwarto Bibliotekę Główną SGGW, noszącą imię Władysława Grabskiego. Przed gmachem stanął pomnik patrona obiektu.
Funkcjonuje też Fundacja Centrum im. Władysława Grabskiego (Centrum Grabskiego) w Krakowie.
Nagrody dla dziennikarzy:
Od 2002 Narodowy Bank Polski przyznaje corocznie nagrodę im. Władysława Grabskiego dla najlepszych dziennikarzy ekonomicznych.
Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich w ramach konkursu w przyznało: w 2000 r. Nagrodę im. Władysława Grabskiego za publikacje o tematyce ekonomicznej, ze szczególnym uwzględnieniem problemów małych i średnich przedsiębiorstw, w 2001 r. Nagrodę im. Władysława Grabskiego za publikacje o tematyce gospodarczej w kategorii prasowej, radiowej i telewizyjnej, w latach 2002-2003 Nagrodę im. Władysława Grabskiego za publikacje z dziedziny ekonomicznej.
dziennikarz, publicysta prasowy i radiowy; Specjalizował się w problematyce międzynarodowej.
W latach 1968–1981 w Polskim Radiu. Bezpartyjny.
Redaktor „Naszej Ojczyzny ” (od 1964), Centralnej Agencji Fotograficznej i „ Sztandaru Młodych”, pracownik Polskiego Radia (1968–XII 1981).
13 XII 1981 na liście internowanych. III 1982 zwolniony z Polskiego Radia w ramach weryfikacji dziennikarzy w stanie wojennym. 1982-83 w miesięczniku „Więź”. Publikował w „Tygodniku Mazowsze” (pseudonimy Kassandra, Kass).
1980–84 prezes Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od 1982 w podziemiu);
We wrześniu 1983 wyjechał do USA (Yale University). Publikował w dziennikach amerykańskich i prasie polonijnej.
1984-1990 Radio Wolna Europa (Nowy Jork, Waszyngton). Był waszyngtońskim korespondentem „Gazety Wyborczej” (1990-97), „Rzeczpospolitej” (1998). Był również komentatorem BBC.
Tłumaczył przemówienie Lecha Wałęsy przed połączonymi izbami Kongresu Stanów Zjednoczonych My, naród („We, the people…”)
W ramach Konkursu SDP Nagroda im. Jacka Kalabińskiego – pierwszeństwo w podaniu informacji, przyznana została w 2000 r.
W latach 2001-2005 przyznawana była w Konkursie SDP Nagroda im. Stana Musiała i Edwarda J. Piszka za publikacje o sporcie i wychowaniu sportowym.
Upamiętniała zasługi dla Polski wybitnych postaci Polonii Amerykańskiej – dwóch przyjaciół: sportowca i kibica, wychowawców młodzieży w sportowym duchu.
urodzony jako Stanisław Franciszek Musiał (ur. 21 listopada 1920 w Donorze, zm. 19 stycznia 2013 w Ladue) – amerykański baseballista polskiego pochodzenia, weteran II wojny światowej.
Jego matka była z pochodzenia Czeszką, ojciec był polskim emigrantem, który dla syna wybrał imiona Stanisław Franciszek.
W 1942 w swoim pierwszym pełnym sezonie wygrał z zespołem Cardinals World Series, rok później zwyciężył w sześciu klasyfikacjach i został po raz pierwszy wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem. W 1944 zdobył drugi mistrzowski tytuł World Series.
Do Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych 25 stycznia 1945. Początkowo przydzielono go do bazy treningowej Bainbrigde w Port Deposit w stanie Maryland. W czerwcu 1945 został przeniesiony do służb specjalnych na Hawajach, gdzie był odpowiedzialny za sprowadzenie wraków statków, zniszczonych podczas ataku na Pearl Harbor. Trzy lub cztery dni w tygodniu grał w ośmiozespołowej lidze 14th Naval District League. W marcu 1946 zakończył służbę wojskową w stopniu marynarza drugiej klasy.
W 2007 otrzymał nagrodę Navy Memorial’s Lone Sailor Award dla weteranów marynarki, którzy po służbie wyróżnili się zaangażowaniem, honorem i odwagą.
Po powrocie do gry w 1946 po raz drugi wybrano go MVP National League i zdobył trzeci tytuł mistrzowski World Series. W MLB ustanowił 17 rekordów, 29 w National League i 9 w All-Star Game. W 1950 nowojorski dziennikarz sportowy Tom Meany w jednym z artykułów napisał o nim: „Wygięte kolana i przysiad nadają wygląd sprężyny spiralnej, a większość miotaczy określa go jako zwiniętego grzechotnika”
W 1967 został menadżerem generalnym klubu St. Louis Cardinals.
W 1999 został wybrany do Major League Baseball All-Century Team’.
15 lutego 2011 prezydent Barack Obama odznaczył go Medalem Wolności, najwyższym odznaczeniem cywilnym w Stanach Zjednoczonych. Nazwał go „nieskazitelnym symbolem, filarem społeczności, dżentelmenem dającym wzór do naśladowania dla Waszych dzieci”
Upamiętnienia w Polsce
We Wrocławiu na terenie Stadionu Olimpijskiego w 1990 roku oddano do użytku boisko baseballowe Małej Ligi im. Stana Musiała. Przy boisku znajduje się obelisk z podobizną i autografem Musiala.
(ur. 24 października 1916 w Chicago, zm. 27 marca 2004 w Fort Washington)
– przemysłowiec amerykański, pochodzenia polskiego, filantrop.
Wieloletni działacz Polonii amerykańskiej, prezes Fundacji Kopernikańskiej; od lat 60. zajmował się promocją kultury polskiej w USA (szczególnie twórczości literackiej Henryka Sienkiewicza oraz filmów o Polsce).
W czasie, kiedy rynek na artykuły mrożone dopiero się rozwijał i mrożono głównie owoce i warzywa, Piszek oferował całe danie w tekturowym pudełku. U szczytu kariery, z olbrzymim kontem bankowym i rosnącą rodziną, Piszek był uosobieniem amerykańskiego sukcesu. Jego życie miało jednak nabrać zupełnie innych wymiarów, a zainteresowania zwróciły się w nowym i niespodziewanym dla niego i jego bliskich kierunku.
Pewnego dnia w 1964 roku odwiedził Piszka reprezentant organizacji charytatywnej CARE. Poprosił o donację na zakup karetki pogotowia dla Polski. Karetka miała służyć ludności wiejskiej w okolicach Tarnowa, skąd pochodzili Piszka rodzice. Piszek zapłacił za całą karetkę.
W czasie swojej pierwszej wizyty w Polsce Piszek spędził kilka dni jeżdżąc w „swojej” karetce po wyboistych bocznych drogach okolic Tarnowa. Po powrocie do Stanów, Piszek zdecydował, że jego celem będzie walka z gruźlicą. Wydał na nią milion dolarów, zakupując flotyllę karetek pogotowia wyposażonych w aparaty rentgenowskie i samochodów osobowych, które im towarzyszyły w docieraniu kilometr po kilometrze do najdalszych zaułków Polski. Negocjował z opornymi i przekupnymi władzami komunistycznymi, współpracował z kościołem i ludźmi dobrej woli i sam spędził wiele miesięcy jeżdżąc od wsi do wsi z lekarzami i sanitariuszami. Akcja przeciwgruźlicza stała się olbrzymim sukcesem; dzięki inicjatywie Piszka gruźlica rzeczywiście zniknęła z Polski.
Zajął się podniesienie opinii o Polsce i Polakach w Stanach Zjednoczonych. Pod koniec lat sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych wydał ponad milion dolarów ze swoich pieniędzy na ogłoszenia w gazetach, na sprowadzenie Poznańskich Słowików na koncerty, włącznie z występami w Białym Domu, oraz na organizacje wystawy przyrządów astronomicznych Mikołaja Kopernika w muzeum Smithonian w Waszyngtonie. W 1972 roku założył fundację charytatywną Copernicus Society.
Kiedy dowiedział się, że dom, w którym mieszkał Tadeusz Kościuszko w Filadelfii jest przeznaczony na wyburzenie wykupił go (i kilka sąsiednich posesji) i przez kilka lat walczył z władzami Filadelfii, aby przeznaczyć go na muzeum. Dokonał tego wreszcie w 1976 roku. Piszek był również pomysłodawcą i głównym organizatorem historycznej podróży kardynała Johna Krola, arcybiskupa Filadelfii, do Polski.
W okresie stanu wojennego Piszek przekazał do Polski ponad milion funtów artykułów żywnościowych.
Kontynuował swoją pracę dla Polski również w latach dziewięćdziesiątych. Zainicjował program Peace Corps, który sprowadzał amerykańskich ochotników do Polski, aby nauczać języka angielskiego.
W 1974 roku Uniwersytet Jagielloński przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Za wybitne zasługi na rzecz Polski został odznaczony w 1997 roku Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta.
Z legendą amerykańskiego baseballu Stanem Musialem ufundował w Kutnie centrum sportowe International Little League, gdzie rozgrywa się międzynarodowe mecze drużyn młodzieżowych z Europy i Afryki. Stadion nosi jego imię. Od 2000 Honorowy obywatel miasta Kutna.
Edward Piszek zmarł w swoim domu w Filadelfii w 2004 roku w wieku 87 lat. Czuł się polskim Amerykaninem, dla którego wartości obu ojczyzn były jednakowo drogie.
fotografik
Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Syn Franciszka Prażucha, miłośnika ziemi pińczowskiej i Ponidzia. Od najmłodszych lat interesował się fotografią. W okresie okupacji praktykował w zakładzie fotograficznym Zygmunta Hamerskiego w Pińczowie. Skończył prawo międzynarodowe na Wydziale Akademii Nauk Politycznych.
Pracował jako fotoreporter w różnych redakcjach prasy centralnej.
W latach 50. wraz z grupą fotoreporterów tygodnika „Świat” był współautorem przewrotu w dziedzinie fotografii reportażowej. „W tematach fotograficznych Prażucha – pisał w tamtym czasie Kosidowski - na pewno nie ma tak modnego dzisiaj wysuwania na pierwszy plan czarnych i posępnych stron życia. (…) Nie ma w nich ani pogoni za tanią wizualna sensacją, ani gorączkowego poszukiwania biedoty i cierpienia. Jest po prostu równowaga w ocenie i pokazywaniu skomplikowanej i złożonej otaczającej nas rzeczywistości” -
Do „Świata” trafił jako 26-latek, był najmłodszy w zespole. Opublikował serie ze Lwowa, Pragi, Norwegii, Leningradu i Londynu, fotografował w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Zapytany przez dziennikarkę w jednym z wywiadów czy fotografowanie polskiego chłopa i egipskiego fellacha to dla niego to samo? –„Właśnie tak – odpowiedział – u obydwu występują te same elementy życia: praca , zmęczenie, odpoczynek”.
Działał w ruchu fotograficznym, był członkiem Rady Artystycznej, przez dwie kadencje prezesem Związku Polskich Artystów Fotografików.
W roku 1975 założył kwartalnik FOTOGRAFIA, którego był redaktorem naczelnym do końca jego ukazywania się tj. do 1989 roku,
Laureat licznych nagród i wyróżnień w wystawach w kraju i za granicą.
W ramach Konkursu SDP Nagroda im. Wiesława Prażucha za fotografie prasowe, przyznana została w 2004 r.
Patron Nagrody SDP za publikacje o problemach społecznych i gospodarczych wsi i rolnictwa
(1934- 2001) – polski polityk, rolnik, wicemarszałek Senatu I i II kadencji.
Był współorganizatorem NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” w latach 1980–1981 i organizatorem strajków chłopskich w 1981. Sygnatariusz porozumień rzeszowsko-ustrzyckich (19 lutego 1981), które umożliwiły rejestrację rolniczego związku.
Po delegalizacji organizacji dokonanej po wprowadzeniu stanu wojennego był wśród jej ponownych organizatorów pod koniec lat 80. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany; inicjator pomocy dla represjonowanych. W stanie wojennym organizował duszpasterstwo rolników.
W latach 1987–1989 przewodniczący Tymczasowej Rady Krajowej związku rolników.
1988-1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. pluralizmu związkowego.
W latach 1989–1993 sprawował mandat senatora I kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego i II kadencji z ramienia Porozumienia Ludowego, sprawował w tym czasie funkcję wicemarszałka Senatu.
Od 1990 był jednym z liderów PSL „Solidarność” przekształconego w 1992 w Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie, później działał w SKL.
W 1991 założyciel Fundacji im. Macieja Rataja, od 1993 przewodniczący Rady Instytutu im. M. Rataja, od 1998 założyciel i członek Fundacji Akcja Rolnicy Rolnikom.
Kategoria im. Józefa Ślisza istniała w latach 2011-2012
prawnik-ekonomista, dziennikarz, społecznik, polityk, działacz polonijny.
Przed wojną w „Światpolu”, „Iskrze” oraz w Polskim Radiu.
Od jesieni 1939 r. na zachodzie - serwisy informacyjne dla prasy polskiej za granicą, a także dla prasy obcej o Polsce i krajach obozu socjalistycznego.
Do roku 1943 współpraca z PAT-em, a później z Polskim Radiem i siecią BBC - wiadomości dla działającego w podziemiu Polskiego Radia.
Członek, współzałożyciel i wiceprezes Polskiego Ruchu Wolnościowego „Niepodległość i Demokracja” (1944).
Po wojnie w Anglii pierwszy prezes Międzynarodowej Fundacji Wolnych Dziennikarzy Europy Środkowej i Wschodniej. Aktywnie działał na rzecz zatrudnienia polskich dziennikarzy w powstających u schyłku lat 50. programach radiowych skierowanych na Polskę i Europę Środkowo-Wschodnią.
Od 1956 roku w Stanach Zjednoczonych, w latach 1958-1965 współpraca z RWE oraz prowadzenie agencji prasowej Foreign News Service.
Członek Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych i Rady Jedności Narodowej w Ameryce. Wszedł do zarządu Polskiego Instytutu Naukowego.
Jako korespondent przy Organizacji Narodów Zjednoczonych angażował się na rzecz współpracy z opiniotwórczymi ośrodkami amerykańskimi i zagranicznymi.
Na początku lat 60. zainicjował założenie przez Federację Wolnych Dziennikarzy i American Newspaper Guild Międzyamerykańskiej Federacji Dziennikarzy Zawodowych.
W Urzędzie Miasta Nowy Jork piastował urząd komisarza. Przez jakiś czas był też dyrektorem krajowym Kongresu Polonii Amerykańskiej.
Założył i prowadził przez 30 lat „Nowy Dziennik”. Uruchomił też wydawnictwo „Bicentennial”.
W 1989 r. wybrany prezesem honorowym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
NAGRODA im. BOLESŁAWA WIERZBIAŃSKIEGO dla redakcji niezależnych gazet i czasopism
/tzn. nie związanych z koncernami medialnymi i samorządami/, wydawanych w miejscowościach do 100 tys. mieszkańców, za podejmowanie ważkich tematów społeczności lokalnych istniała w latach 2003-2011.
Nagroda ta przyznawana była przez jury Konkursu SDP w porozumieniu z kapitułą Nagrody Pro Publico Bono ufundowaną ze środków Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności.
Patron Nagrody SDP za popularyzację wiedzy w różnych dziedzinach
Absolwent Akademii Nauk Politycznych, Sekcja Dziennikarstwa (1951) i Zaocznego Studium Dziennikarskiego na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego (1969).
Żołnierz AK, więzień Pawiaka, w 1944 uczestnik powstania warszawskiego.
1948-1949 reporter „Gazety Ludowej”, 1948-1949 „Razem”, 1949-1950 z-ca redaktora naczelnego „Wiadomości Służby Polsce”, 1950-1952 dziennikarz „Sztandaru Młodych”, 1953-1955 „Przyjaciela żołnierza”, 1955-1970 „Dookoła Świata”, 1970-1974 „Życia i Nowoczesności”, 1974-1975 „Literatury”, 1972-1981 „Problemów”.
1977-1980 współpracownik, autor tekstów (pod ps.) w pismach wydawanych poza cenzurą: „Biuletyn Informacyjny” (KSS „KOR”), „Robotnik”, „Zapis”; 1978-1981 członek zespołu Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość.
Wśród kolegów znany był z tego, że nie poddawał się naciskom politycznym. Wolał zrezygnować z publikacji, niż podpisać swym nazwiskiem teksty nierzetelne, lub niezgodne z głosem sumienia.
W połowie lat siedemdziesiątych zaangażował się w działalność opozycyjną – współpracował z Komitetem Obrony Robotników i publikował teksty do prasy niezależnej („Biuletyn Informacyjny“, „Robotnik“, „Zapis“). Jesienią 1979 roku w tekście o Wolnych Związkach Zawodowych jako pierwszy pisał o Lechu Wałęsie („Biuletyn Informacyjny“, 1979).
Był członkiem zespołu usługowego konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość“ (DiP) i współautorem „Raportu o stanie Rzeczypospolitej i drogach wiodących do jej naprawy”. Współinicjator zmian w SDP. Na nadzwyczajnym zjeździe SDP w roku 1980 został członkiem władz stowarzyszenia i aż do końca aktywnie uczestniczył w jego pracach.
Należał do NSZZ „Solidarność“ w latach 1980 – 1981. Współtworzył Region Mazowsze NSZZ „Solidarność” i został jego doradcą. Delegat na I Zjazd NSZZ „Solidarność“ w Gdańsku.
5 listopada 1981 roku został powołany przez zarząd Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność“ na stanowisko redaktora naczelnego „Tygodnika Mazowsze“. Przygotowany do druku pierwszy numer „Tygodnika Mazowsze“ nie ukazał się z uwagi na ogłoszenie stanu wojennego. Zaczął wychodzić w podziemiu, już po śmierci Jerzego Zieleńskiego. Zespół redakcyjny nadał pismu numer drugi, chcąc w ten sposób uczcić pamięć kolegi: „Tragiczna śmierć naszego przyjaciela przerwała jego pracę. Przejmując po Jurku „Mazowsze“ rozpoczynamy wydawanie pisma od drugiego numeru“.
Popełnił samobójstwo na wiadomość o wprowadzeniu stanu wojennego.
Autor tomów reportaży i książek popularnonaukowych, m.in. „Stan oblężenia w raju” (1963), „Technika i ja” (1970), „Sześciu mędrców z Bogatego Szczęścia“ – reportaże z Mongolii (Iskry, 1961), „Stan oblężenia w raju“ – reportaże o Cejlonie, wyróżnione nagrodą Klubu Publicystów Międzynarodowych SDP (Iskry, 1963), wybór reportaży „Demon przychodzi we środy“ (Iskry, 1974) oraz „Intruz w świątyni nauki“ – refleksje nad okresem dwudziestoletnich kontaktów z nauką (Iskry, 1980). Wspólnie ze Stefanem Bratkowskim napisał „W tropikach inaczej”- książkę o polskich inżynierach w krajach tropikalnych.
Autor tekstów do filmów popularnonaukowych; współscenarzysta serialu TVP „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”.
Wraz z Juliuszem Rawiczem i Jerzym Szperkowiczem redagował w latach osiemdziesiątych „Przegląd Techniczny”.
Laureat nagrody SDP im. Bolesława Prusa (1981), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964) i Krzyżem Walecznych (za udział w powstaniu warszawskim).
W roku 2003 Rada Etyki Mediów ustanowiła nagrodę jego imienia w uznaniu za etyczną postawę i profesjonalizm w wykonywaniu zawodu dziennikarza.
W latach 2006-2012 roku nagroda im. Jerzego Zieleńskiego przyznawana także przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za publikacje z zakresu popularyzacji wiedzy.
Download: Nagrody SDP - historia.doc
