Każda zmiana, nawet w takiej organizacji zawodowo-twórczej jak nasza rodzi pytania o proporcje. Ile zmiany ile kontynuacji? Pod wieloma względami kontynuacja jest najważniejsza SDP było i pozostanie wspólnotą ludzi wielu nurtów, odmiennych zapatrywań i rozmaitych doświadczeń. Stworzono ją po to, aby bronić ludzi przed represjami i naciskami , by pomagać dziennikarzom w nierównej walce z rozmaitymi odmianami zła, pochodzącego przede wszystkim ze strony "wielkich tego świata" Tak długo jak przestrzegane jest prawo i etyka zawodowa nie powinno nas interesować skąd człowiek przychodzi, jakie ma poglądy i kogo popiera. Musimy bronić jego prawa do wolności wypowiedzi i chronić cały obszar dyskursu publicznego przed zakusami cenzury, czy tendencjami do jednostronnego zawłaszczania!
Tylko tyle i aż tyle.
Mieści się tam obecność Stowarzyszenia przy tworzeniu prawa, które jeszcze zbyt często działa tak przeciw logice jak i szeroko pojętemu interesowi publicznemu. Nie możemy też być obojętni wobec kondycji mediów publicznych, musimy brać pod uwagę liczne głosy krytyki pod ich adresem, a także postulaty przywrócenia tych mediów jego rzeczywistemu właścicielowi – społeczeństwu.
Wewnątrz naszego środowiska najważniejszym celem pozostaje zawarcie stosunkowo prostego consensusu – zgody, jeśli idzie o zawodowe standardy. I tego w pierwszym rzędzie powinien dotyczyć nasz dialog. Bez krzyków, obrażań, epitetów i pohukiwań. Uznanie jakiejkolwiek strony za jedynego depozytariusza prawdy i dobra uniemożliwia debatę. Każdy problem, jest możliwy do rozwiązania, jeśli mówi sie o faktach a nie zastępując ich wartościującymi opiniami. Potrzebne są konkrety, chłodne argumenty zamiast schopenhauerowskich chwytów, cierpliwe wyjaśniania – w miejsce okrzyków "niegodziwość", "podłość", "hańba". Tego rodzaju chwyty powinny być na zawsze wycofane z naszej rozmowy. Kiedy ktoś sie obraża i kopie w stolik zamiast prowadzić dialog sam przyznaje się do braku argumentów, przegrywa walkowerem. Choć czasami tego jeszcze nie wie.
Podobno w dzisiejszych czasach Kodeks Honorowy pachnie anachronizmem. A jedna żeby od czegoś zacząć ustalmy - odrywając się od myślenia partyjnego bądź koteryjnego - co jest w naszym zawodzie chwalebne, co naganne? Nie szukajmy "faszystów" ani "moskiewskich agentów"! Chamów, kłamców czy aferzystów, piętnujmy niezależnie czy wychodzą z kruchty czy klubu fitness. A potem między sobą spierajmy się kulturalnie, aż do w wyczerpania ostatnich argumentów. I rozchodźmy ,uznając niekiedy, że nie mieliśmy racji.
Jest to możliwe!
Marcin Wolski
Marcin Wolski
